لابد مَثَل «غوره نشده مویز شدن» را شنیده‌اید. بعضی‌ها گمان می‌کنند که پیشرفت و کسب عنوان حرفه‌ای و شغلی نیازی به تجربه و کار و زحمت و طی مراحل و مدارج و پله‌های ترقی ندارد. فقط کافی است که بخواهند و خود را یک شبه رئیس و مدیر و صاحب مقام بدانند.
در همین حوزه مطبوعات و صنعت نیز چنین مواردی به چشم می‌خورند. گاه افرادی که هیچ تجربه و سابقه‌ای در حوزه مطبوعات و روزنامه‌نگاری ندارند، صرفاً به دلیل فعالیت در عرصه و شاخه‌ای از صنعت، نشریه منتشر می‌کنند و حتی خود را سردبیر و مدیرمسئول و غیره می‌نامند. نمی‌دانند و متوجه نیستند که انتشار نشریه و روزنامه‌نگاری خود حرفه و تخصصی جداگانه است.
بنابراین یا باید مثل سرمایه‌گذار از اهل فن کمک بگیرند و کار را به آن‌ها بسپارند؛ یا اگر به کار و حرفه روزنامه‌نگاری علاقه‌مندند، به مرور و طی چند سال کار در روزنامه یا مجله‌ای به عنوان دستیار و خبرنگار و غیره، قدم به قدم مهارت و توانایی لازم را کسب کنند و پس از چند سال در صورت رشد و یادگیری خود را روزنامه‌نگار و مطبوعاتی بدانند و بعد در مقام سردبیر و غیره قرار بگیرند.
همچو خورشید سرآمد نتوانی گردید مدتی تا نروی در خم چوگان کسی
اگر کسی همان ابتدای کار، به صرف داشتن مجوز انتشار نشریه خود را سردبیر و غیره بنامد؛ این عمل دست کم نوعی بی‌اخلاقی، رفتار غیرحرفه‌ای و بی‌احترامی به دست‌اندرکاران است.
جالب‌تر یا اسفبارتر این‌که گاهی سردبیران یک شبه، حتی بدون سابقه و تخصص یا تحصیلاتی در یکی از رشته‌های مهندسی و صنعت از سر جاه‌طلبی خود را پرچمدار و راهبر موضوع همان نشریه و صنعت می‌دانند و گمان می‌کنند که هر حرکت و اقدامی که در آن زمینه می‌شود باید به ریاست و فرماندهی ایشان صورت گیرد.
یاداشتی از داریوش نثاری