و دشمنان در نشناختن عاشورا، یا کوچک شمردن عظمتهای آن اصرار ورزیدند، و برای دور نگاه داشتن افکار و اذهان و نسلها و شهرها از آشنایی با عاشورا و هماهنگ شدن با اهداف آن، کوشش بسیار کردند.
اگر دوستان هر چه بیشتر به شناساندن ابعاد عجیب و عظیم عاشورا پرداخته بودند ، دشمنان توفیق چندانی نمی یافتند . خورشید که طلوع می کند همه بشریت آن را می بینند ، و همه انسانها خورشید را می شناسند و از عظمت و ارزش آفتاب آگاهند . و مگر عاشورا خورشید تابیده در آفاق ارزشهای انسانی و تعالیهای روحی بشری نیست . پس چرا چنانکه باید شناخته نیست ؟ شب عاشورا ، روز بزرگ انسانیت است ، و روز عاشورا ملکوت سترگ همه روزهاست ...
افسوس که سرایندگان عاشورا ، ذات عاشورا را نسرودند ؛ یا کمتر سرودند ...
افسوس که گویندگان عاشورا ، ذات عاشورا را نگفتند ؛ یا کمتر گفتند ...
ذات عاشورا ذات طلوع است : حماسه و رسالت ... و آنان بیشتر از غروب دم زدند : کشته شدن و اسارت ...!
ذات عاشورا نماز است و عدالت ، نه تنها عزاداری و مصیبت . اگر کسی عاشورا را با همه ابعاد آن بشناسد ، اصل مصیبت امام حسین "ع" را فراموش می کند ، و برای "عاشورای حسینی" به سوگ می نشیند.
افسوس که زبان عاشورا ، آنسان که باید فهمیده بشود نشد ، و کسان از نزد خویش برای پیام عاشورا واژه ساختند ؛ و همان را که وارثان عاشورا در "زیارت عاشورا" آموخته بودند ، یعنی دشمنی با ستمگران (حَربٌ لِمَن حارَبَکُم ) نیز - چنانکه باید - نیاموختند ، و چهره های ستمگران اصلی را نشناختند و نشناساندند - و گاه پنهان داشتند - و افسوس !...
واژه های عاشورا ، تنها "تشنگی" ،  "شهادت" و "اسارت" نیست ، "نماز" و "عدالت" نیز هست ؛ بلکه واژه های اصلی، همین دو تاست، نماز واژه شب عاشوراست، و عدالت واژه روز عاشورا... یعنی پیام شبِ عاشورا نماز است، و پیام روز  عاشورا عدالت . و آن سه ( تشنگی ، شهادت و اسارت ) ، سکوی پرتاب است ، لیکن چنین درک نشد و نمی شود، و آنهمه زیارتهای آموزنده در متن آموزشها جای داده نشد و نمی شود ، آن زیارت که می گوید:
اَشهدُ اَنَّکَ قَد اَمَرتَ بِالقِسطِ وَ العَدلِ وَ دَعَوتَ الَِیهِما ، وَ اَنَّکَ صادِقٌ صِدّیقٌ ، صَدَقتَ فیما دَعَوتَ اِلَیهِ.
- من گواهی می دهم ( یا حسین ) که تو به اجرای قسط و عدل فرمان دادی ، و جامعه اسلامی را به قسط و عدل فرا خواندی. و تو راستگویی و صدیقی (ولی راستین خدایی)، و به هر چه فرا خواندی صادقانه فرا خواندی ...



از کتاب "قیام جاودانه" اثر استاد محمد رضا حکیمی - صفحات ٩١ تا ٩٣