کیانوش تهرانی - اتحادیه چاپخانه داران تهران با تعیین مهلتی که مرداد ماه اعلام شده از فعالان صنعت چاپ شهر تهران که پروانه فعالیت صنفی ندارند خواسته است تا نسبت به دریافت پروانه کار به این اتحادیه مراجعه کنند و از مشکلاتی که از قبل نداشتن پروانه برای شان پدید می آید جلوگیری کنند.

 از سوی دیگر این اتحادیه با همکاری اداره اماکن نیروی انتظامی نسبت به پلمب برخی از واحدهای بدون پروانه اقداماتی کرده است. به گفته مسئولان اتحادیه چاپخانه داران تهران در تهران در حدود 3 هزار واحد چاپی شامل واحدهای چاپی، لیتوگرافی و صحافی وجود دارد که دو سوم این واحدها چاپخانه هستند و در حدود 1500 واخد هم به عضویت این اتحادیه درآمده اند.

با توجه به این که همه واحدهای چاپی و لیتوگرافی وصحافی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز راه اندازی دریافت می کنند، قانون تاکید دارد که این واحدها باید از اتحادیه های مربوطه هم پروانه فعالیت دریافت کنند تا هم از مزایای عضویت در اتحادیه و تحت پوشش اتحادیه مربوطه برخوردار شوند و هم از مشکلاتی نظیر امور مالیاتی، تجاری ، صنفی و حتی انتظامی و امنیتی خود را مصون بدارند.

نکته مهم در این زمینه این است که نهادهایی چون اداره اماکن و برخی از نهادهای دیگر تنها متولی این واحدها را اتحادیه های مربوطه می دانند و چنانچه چتر حمایتی این اتحادیه ها بر سر واحدها باشد از بسیاری از مشکلات و چم و خم های اداری معاف خواهند بود، عقل سلیم حکم می کند که این واحدها با مراجعه به اتحادیه مربوطه پروانه کسب دریافت کنند و ریشه مشکلات را از ابتدا بخشکانند. سوی دیگر این قضیه هم این است که اتحادیه ها علاوه بر ارائه خدمات و حل مشکلات ، آیینه تمام نمای جامعه مدنی بوده و چنانچه به وظایف خود به خوبی عمل کنند ، می توانند به تحقق جامعه قانون محور کمک بسیاری کنند. یک سوی دیگر هم این است که اتحادیه ها نقش لولا در روابط میان دولت ها و فعالان دارند و قدر مسلم حضورشان به روان تر شدن حرکت همه بخش ها منجر می شود.

پرسشی که در این زمینه به ذهن می رسد این است که با همه این تفاصیل چرا فعالان صنفی ما از فعالیت های صنفی گریزانند  و  در استفاده از ابزارهای قانونی برای پیشبرد اهداف خود چنین سرد و بی تمایل اند. این سردی تا آنجاست که بخشی از فعالان( به گفته بازرسان اتحادیه های صنعت چاپ) به فعالیت در واحدهای کوچک و به اصطلاح واحدهای زیر پله ای  قناعت کرده اند و کاری هم به کار فعالیت صنفی ندارند. قدر مسلم این واحدها به همین دلیل هم بیشتر در معرض خطر تعطیلی به دلیل نداشتن پروانه صنفی قرار دارند و اتحادیه ها هم براسا س قانون نمی توانند حمایتی از واحدها داشته باشند. نکته مهم تر هم این که عضویت در نهادهای صنفی علاوه بر همه مزایا این حسن را دارد که یه ساماندهی فعالیت ها منجر می شود و از پراکندگی که ضعف فعالیت های گروهی به شمار می آید جلوگیری می کند.

البته نقش اتحادیه ها هم در گرایش یا گریز فعالان به این گونه فعالیت ها بسیار مهم و پررنگ است؛ چرا که اگر اتحادیه ها بستر لازم برای فعالیت را فراهم کنند و هم با آغوش باز پذیرای فعالان باشند؛ چنین فضای سردی را شاهد نخواهیم بود و رونق به این بخش باز می گردد.

به هر حال حضور پررنگ در فعالیت های صنفی و کمک به رونق این گونه برنامه ها علاوه بر برخورداری از مزایا و امکاناتی که برای هر صنف دارد و برخی از مشکلات را از سر راه بر می دارد، به عنوان یکی از مظاهر جامعه مدرن امری ضروری و حیاتی است و به تقویت بنیه اقتصادی و فرهنگی واجتماعی فرد و جامعه به صورت همزان منجر می شود و لزم است د راین زمینه و از سوی اتحادیه ها فرهنگ سازی صورت گیرد تا هم مشکلات صنوف و هم مشکلات جامعه هر روز کمتر شود.