آقای تهرانی چند سال است که در ترکیب هیئت مدیره اتحادیه حضور دارید؟

سه دوره

این دوره چرا کاندید شدید؟

حضور من دراتحادیه به باورهای من برمی گردد. من باور دارم کارهای اجتماع را باید به صورت جمعی انجام دهیم. وقتی پذیرفتیم که درشهر زندگی کنیم باید حقوق شهروندی را رعایت کنیم. جاذبه زندگی شهری این است که در اجتماعات حضور فعالی داشته باشیم؛ در جمع است که کار مثبت و سازنده شکل می گیرد. خداوند هم برای جمع مردم اهمیت ویژ های قایل شده است؛ حرکت جمعی خیر و برکت خاص خودش را دارد. بهترین محصول غذایی که امروز بشر از آن استفاده می کند،عسل است که حاصل کار یک جمعی پویا و منظم است. این کار خداوند بدون حکمت نیست نشان دهنده یکی از آیات خداوند است. با این باورها و با توجه به وضعیت فعلی که بر مسایل صنفی حاکم است حضور در اتحادیه را برای افرادی که شاخصه های لازم را داشته باشند لازم میبینم. من در اتحادیه حضور پیدا کردم و سعی می کنم با توجه به اشراف و آگاهی و علاقه شخصی که به این صنعت دارم در خدمت آن باشم؛ باور کنید اگر روزی کاری مقدس تر از حضور در عرصه چاپ پیدا کنم آن را ترک میکنم. من آمده ام تا در کنار دیگر دوستان بستر حضور افراد قوی در اتحادیه را فراهم کنیم. اگر شرایطی فراهم شود که افراد قوی تری در عرصه حضور پیدا کنند مطمئن باشید من جای خودم را به آنها خواهم داد.

چقدر حسرت روزهای چهار سال گذشته را می خورید؟ از این بابت که کارهایی را میشد انجام داد و شما انجام ندادید؟

کارهایی که می شد انجام داد اما انجام نشده است به فرد بستگی ندارد؛ بلکه به جمع بستگی دارد. من همیشه از دوستان و همکاران خواسته ام که در محافل صنفی حضور شایسته تری داشته باشند و خودشان به این باور برسند که به صورت جمعی می توانند استیفای حقوق بکنند. صنف باید به این نکته ایمان بیاورد که تنها در صورت داشتن یک تشکل قوی و منسجم می توانند صدای خودشان را به گوش کسانی که باید بشنوند، برسانند. اگر این باور در همه به وجود آمده بود رشد و دستاوردهای بالاتری داشتیم.

یعنی این باور وجود نداشت؟

این باور در کل جامعه ما یک مقدار ضعیف است؛ نوعا مردمان ما به کارجمعی گرایش چندانی ندارند. متاسفانه تفکر فردی عمل کردن و قهرمان شدن در ذهنیت جامعه ما هنوز رسوخ دارد و برای یک کار تیمی و جمعی در سطح کلان و استفاده از خرد جمعی نیاز به فرهنگ سازی بیشتری است. باید این تفکر به وجود بیاید که تا جمعی شکل نگیرد و همه دست به دست هم ندهند، کاری انجام نمی شود و این باور باید عمومی شود. از نظر من برای صنف بزرگی مثل صنعت چاپ، 5 نفر هیئت مدیره یک اشتباه است. این صنف افراد بیشتری می خواهد تا بتواند حقوقش را استیفا کند. متاسفانه همین نقیصه در روح قانون نظام صنفی که شرح وظایف اتحادیه را تعریف می کند نیز دمیده شده است و با دستورالعملها و آیین نامه های مختلف راه را برای تربیت مدیران شایسته مسدود کرده اند. امیدوارم که در قانون تغییری به وجود بیاید و تعداد اعضا تغییر کند و آنچه که شایسته این صنعت است به نمایش گذاشته شود.

اگر بخواهید فعالیت چهار سال گذشته هیئت مدیره را ارزیابی کنید چه نمره ای به خودتان میدهید؟

من نمره هیئت مدیره این دوره را مثبت تر از ادوار گذشته می بینم؛ چرا که با توجه به شرایط زمانی توانستیم یک مقدار از آن وضعیتی که به سمت رکود و شکست بود، خودمان را نجات دهیم و تا اندازه های به اوضاع بهبود ببخشیم. هیئت مدیره توانست با توجه به مسایلی که در درون خودش داشت، از تنشهای عمومی جلوگیری کند و به سمت کارآمد کردن اتحادیه گام بردارد. همچنین توانست زیرساخت های حرکت به سمت آینده را شکل بدهد و با توجه به همه مسایل حاشیه ای نسبت به ادوار گذشته هیئت مدیره موفقی بود و از نظر من نمره بالاتری دارد.

ولی تا جایی که من برآورد کرده ام تعداد افراد ناراضی از اتحادیه هم کم نیست.

بعضی از افرادی که رضایت ندارند هنوز عضو اتحادیه نیستند. کسی که عضو اتحادیه نیست، نسبت به آنچه که وظیفه اتحادیه است اطلاعی ندارد. شما باید از کسی که اظهار نارضایتی می کند، اطلاعات بگیرید و ببینید نسبت به اتحادیه، شرح وظایف، جایگاه آن و خدماتی که اتحادیه باید ارایه دهد چقدر اطلاع دارد؛ آن وقت می بینید خواسته ها مطابق با وضعیت موجود نیست. متاسفانه صنعت چاپ متأثر از یک سری مسایل بیرونی است؛ آن مشکلاتی که در ذهن افراد شاغل در این صنعت وجود دارد به اتحادیه برنمی گردد. جای باز شدن این قفل ها جای دیگریست. اتحادیه یک اهرم است؛ دوستان باید خودشان این اهرم را تقویت کنند و از این اهرم برای اهداف خودشان استفاده كنند. اتحادیه بازوی صنف است و هنگامی می تواند مثمر ثمر باشد که اعضای حمایتش کنند. یکی از اهداف من این است که افراد را نسبت به هم مهربان کنم؛ وقتی الفت و مهربانی نباشد یک کار گروهی را نمی توان شکل داد. افراد باید یکدیگر را دوست داشته باشند و بدانند در این صنف مشترک المنافع هستند و اگر سودی حاصل شود برای همه است؛ همانطور که ضرر یک واحد صنفی بر کار دیگر واحدها تاثیر می گذارد. من بارها گفته ام که سرمایه یک چاپخانه دار در این صنعت قفل است و فقط میتواند با هم صنفی های خودش معامله کند؛ پس باید هوای هم را داشته باشیم. باید راهکاری برای حل مشکلات پیدا کنیم که راهکارش اتحاد است و جایگاهش اتحادیه است و اتحادیه را افراد می سازند نه اعضای هیئت مدیره. اتحادیه از اتحاد اعضا شکل میگیرد. باید اتحادیه را با حضور مسئولانه و

متعهدانه تقویت و برای رسیدن به اهداف و منافع جمعی ساماندهی کرد.

اتحادیه وظیفه دارد که افراد را هدایت کند و آنها را با هم متحد کند؛ آیا این وظیفه را به نحو احسن انجام داده است؟

متاسفانه افراد صنف در جلسات کمتر حضور پیدا می کنند. اتحادیه وظیفه اش این است که مقدماتی ببیند و ما در این زمینه جلساتی داشته ایم و مقدماتی فراهم شده است؛ باید خود افراد هم به این نتیجه برسند که حضورشان در کنار هم نتیجه دارد. بستر حضور افراد در کنار همدیگر را اتحادیه تا آنجا که توانسته فراهم کرده و در آینده هم فراهم میکند به شرطی که اعضا خواهان باشند. وقتی ما برای جلسه ای استادی دعوت می کنیم، کلاس استاد نباید خالی باشد. این وظیفه اتحادیه است که اساتید را بیاورد، ما این کار را انجام می دهیم ولی با عدم استقبال اعضا روبرو میشویم.

شاید این بی توجهی به این خاطر باشد که افراد از اتحادیه راضی نیستند و نسبت به مسایل آن بی تفاوت شده اند.

افراد باید توقعاتشان در حد معمول باشد. باید ببینند چه داده اند و در عوض چه میخواهند. چقدر با اتحادیه همراه بوده اند؟ آیا به دعوت ها و جلسات پاسخ داده اند؟ اتحادیه چارچوب مشخصی دارد ولی صنعت، صنعت عظیمی است و انتظارات فراتر از قدرت اتحادیه است. افراد صنف اگر نخواهند هیچ چیز عوض نمی شود؛ این مستمع است که صاحب سخن را بر سر ذوق می آورد.

یکی از مسایلی که به نوعی اعتراض صنف را در پی داشت، بحث مالیات بر ارزش افزوده بود. در این مورد اعضا توقع داشتند اتحادیه از آنها دفاع کند و معتقدند این طرح بر آنها تحمیل شد.

ببینید قانونگذار برای اخذ مالیات، رو شهای متعددی را پیش بینی می کند که یکی از آنها همین مالیات بر ارزش افزوده است. این قانون را مجلس شورای اسلامی تصویب کرده است. ما از نیمه سال گذشته مشمول اجرای این قانون شدیم و اتحادیه هم به عنوان یک رابط بین وزارت امور اقتصاد و دارایی و اعضای صنف وارد عمل شد. کلاس هایی از سوی معاونت مالیات بر ارزش افزوده وزارت اقتصاد و دارایی کشور برای اعضا برگزار شد. ما با مسئولان وارد بحث و گفتگو شدیم و توانستیم امتیازاتی را به نفع صنف از مجریان این قانون بگیریم که ازشدت فشار آن بر روی صنف تا حدودی کاسته شود. اتحادیه نقشی در این قانون نداشته است و این قانونی است که مجلس تصویب کرده و دولت اجرا می کند.

از برنامه هایتان صحبت کنید؟

باور من بر این است عزیزانی که در این صنعت شاغلند تا دانش افزایی نکنند و تا خودشان را با دانش روز تطبیق ندهند، از قافله پیشرفت عقب می مانند. اگر در سایر مشاغل روند حرکت تکنولوژی به صورت ملایم است، درصنعت چاپ اینچنین نیست. حتی نوع مدیریت بر چاپخانه، امسال با 5 سال پیش فرق می کند. ما باید ببینیم که امروز به چه دانشی نیاز داریم و آن را با آموزش به دست آوریم. آموزش یک نیاز اجباری و همیشگی و یک مسئله اصلی برای مدیر چاپخانه است. دانش است که به انسان هم امید می دهد و هم راهکار. باید مجموعه ای از هنرهای وجودی انسان و یک مجموعه از دانش ها ،چه دانش مدیریتی و چه دانش تخصصی و دانش روابط عمومی در مدیریت چاپخانه شکل بگیرد. یکی از برنامه های من این است که افراد باهم تعامل بیشتری داشته باشند و در ادامه شرایطی فراهم شود که باب الفت بین افراد باز شود تا آن مقدمه شود که افراد دور هم جمع شوند و دانش افزایی کنند. امروز لحظه ها سرنوشت سازند؛ باید همه جوانب را در نظر گرفت؛ همانطور که تکنولوژی صنعت چاپ روز بروز رو متحول می شود، مدیریت چاپ هم به تحول نیاز دارد. باید اتحادیه بستر آموزش را فراهم کند تا دانش افزایی در تمام مقوله ها شکل بگیرد.

به روز حرکت کردن لازمه اش این است که افراد امکانات روز را هم داشته باشند که متاسفانه در صنعت چاپ به دلیل عدم حمایت از سوی متولیان این امکان برای بیشتر اعضا وجود ندارد.

سال گذشته طی نامه ای آنچه که نیاز امروز صنعت چاپ است را عنوان کردیم که چون سایر دوستان به آن اشاره کرده اند از آن می گذرم و فقط بدانید نتیجه آن، امضای تفاهم نامه ای بود که قرار شد بین وزارت ارشاد و صنایع عملیاتی شود. بخش عمده ای از مشکلات صنعت چاپ مسایل مالی است؛ این صنعت سرمایه بر بدون استفاده از تسهیلات بانکی نمیتواند روزآمد شود و با تکنولوژی نوین الفت پیدا کند. بستر لازمش در 30 سال گذشته فراهم نشده و این بسترسازی را وزارت صنایع باید انجام بدهد. با این وا مها نمی شود صنعت چاپ را پویا کرد. باید وام با بهره متناسب درنظرگرفته شود؛ باید یک متولی قوی پادرمیانی کند و  حمایت های ویژه به عمل آورد تا این صنعت در عرصه بین المللی جایگاه خودش را پیدا کند. این باید از برنامه هایی باشد که هرکسی رای آورد آن را دنبال کند. از طرف دیگر باید از مجموعه ماشین آلاتی که در صنعت چاپ در حال کار هستند آمارگیری شود. ما باید بدانیم که چه ماشین آلاتی داریم و چه ماشین آلاتی نیاز داریم. همه اینها یک سازماندهی عظیمی میطلبد و متولیان صنعت باید این بسترسازی را به وجود آورند. دولتی بودن اقتصاد و میدان ندادن به بخش خصوصی یکی دیگر از معضلاتی است که با آن دست به گریبان هستیم که این هم جز با خرد جمعی گروهی همدل به نتیجه نخواهد رسید.

اگر صحبت های دوستانی که خود را برای حضور در هیئت مدیره اتحادیه کاندیدا کرده اند را خوانده باشید، می بینید آنها نقدهای فراوانی به عملکرد اتحادیه دارند؛ شما این نقدها را قبول دارید؟

افرادی که نقد می کنند باید جواب را از خود ما بگیرند. من معتقدم که اگر به عملکرد یک دستگاه نقد دارند، باید با خود مسئولین آن حوزه صحبت کنند. این انتقادات جلوه مطلوبی ندارد. نقد اتحادیه باید با توجه به شرح وظایف اتحادیه و با اعضای اتحادیه مطرح شود.

آیا چنین زمینه ای وجود دارد که افراد بیایند و با اعضای اتحادیه صحبت کنند و نقدهای خود را مطرح کنند؟

ما حدود سه سال پیش پرسشنامه ای برای دوستان فرستادیم ولی دریغ از یک جواب از طرف دوستان که طلب همکاری داشته باشند و دریغ از یک راهکار.

صحبت نهایی؟

من حضورم را در این حرکت اجتماعی به این مفهوم میبینم که بتوانم یک سنگی را از جلوی پای مردم بردارم و حرکتی را جلو ببرم که مثمر ثمر باشد و حضورم در اتحادیه به این هدف است که در جهت رشد و تعالی این صنف قدم بردارم. معتقدم انتخاب هر شخص نشانگر شناخت و آگاهی او از محیط اطرافش است و حکایت از سمت و سو و تمایلات نفسانی او دارد؛ امیدوارم افراد شایسته و اصلح که معتقد به نظام و ولایت فقیه هستند، انتخاب شوند. من این مملکت را یک مملکت رضوی می دانم که مورد نظر و عنایت اولیای ما سلام الله علیهاست؛ پس هرکس می آید باید به سمت نور حرکت کند.




منبع : گزارش صنعت چاپ